Miazga

Leżę spowity purpurowym całunem bólu
Tak mały, tak ciasno, jak karzeł
Każdy mój spazm, jakby obcy, dziwny
Jakby do kogoś innego należał
Otoczony przez wielkie ramiona żelaznej zgniatarki
Ściskany, zmielony jak kwaśne jabłko przeszłości
Tak bezbronny, konający we mgle szkieletów
Utonąłem w głębinach własnego łóżka
Usnąć...
Trzask, hałas, ciśnienie
Usnąć...
Ból, płomień, krew
Usnąć...
Usnąć by śnić ten sam koszmar, znowu....

autor

futhark

Dodano: 2006-02-02 17:54:52

Ten wiersz przeczytano 513 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie