Midas

W podziemiach pałacu drzemią skarby me,
liczę je zawsze rano i wieczorem,
Dionizos mówi - spełnię życzenie Twe,
i odtąd już jestem „złotym potworem”,

Szumią zielone arkadyjskie gaje,
że czego dotknę, złotem wnet się staje,
dar to cudowny, nie zaprzeczy nikt,
lecz z owym darem mój apetyt znikł,

Trudno spożywać ze złota potrawy,
nie posiadając duchowej strawy,
co wnętrze nasze wzbogaca,
gdzie miłość, przyjaźń, praca?

Pragnienia ludzkie złudne w życiu są,
i złota zawsze będzie nam za mało,
gdy o bogactwie śnimy wciąż,
jakie znaczenie serce będzie miało?

Na przebaczenie szkoda czasu już,
bo ośle uszy zamiast ludzkich mamy,
czarodziejskich dźwięków nie usłyszy nikt,
kiedy chciwości bez walki się poddamy,

I nim kolejnych minie tysiąc lat,
wiele wody w ocenach upłynie,
złoty ideał, choć współczesny już,
jak ikona stylu nigdy nie przeminie.

autor

Antyczna

Napisany: 2017-08-07 Dodano: 2017-08-07 08:19:33

Ten wiersz przeczytano 529 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie