Miejska Dżungla

Kiedy tak siedzę sobie na krześle
jak pijak sączący krew nędznych mistrzów,
a w mieście moim, ach w moim mieście
ksiądz rozrywa serce Afrodyty.

Siedzę na mym krześle, mamo moja droga
myśląc, dlaczego chmury płaczące
idą w moją stronę, już u mego proga
wołają o pomoc nad zgniłymi liszkami.

Szarańcza potęga, spija królów krew.
Morduje to, co piękne, stare i nowe.
Nim się obudzi, nim nadejdzie zmierzch
Już nic nie będzie, Babilon nadal trwa.

Patrzę w oblicze miasta, nędznego świata,
jak delta życia uchodzi do grobu.
Popioły zasypują, stracony poeta
naćpany gniewem i żalem wzdycha.

Co jest z tym światem, gniewem ignorancją,
Szantażem, egoizmem, złem codziennym?
Robaki ze swoją żelazną arogancją
w nirwanę prawości próbują zamienić.

Już łapią za sztylet, jak niebios potęga,
próbują odnaleźć prawe wrota.
Pragną wolności, wyjść z tego cienia
jak Apollo walczyć...i nie upaść.

autor

Katherine87

Napisany: 2007-12-21 Dodano: 2007-12-22 15:46:25

Ten wiersz przeczytano 555 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie