Milion małych kawałków

"Młodzieniec przyszedł do Starca po radę Starcze, rozbiłem coś. Jak bardzo to rozbiłeś? Na milion małych kawałków....

Co świat przyniesie z kolejnym blaskiem?
Słońca porannie witającego szał
Barw przenikających moje okna
Trzaskiem tłukąc sen jak delikatne szkła...

Dzień kolejny przyniesie mi
Przygnębienie w szarej butonierce
I granat w kieszeni
W rękawie sprężynowy nóż...

Wszystko jakoś przez palce przepłynęło
Nie wiedzieć kiedy przytomność odzyskałem
I kiedy tak patrzę...
Nie wierzę już w nic...

Mój najbliższy przyjacielu
Ty stój przy mnie gdy się świat na dobre skończy
I zatrzymaj moje ramię zlęknione
Bym granatem nie dostał w oczy...

By zbyt szybko nie upaść na dno
Płynąć wstecz aż po kres...
Nie pozwól mi rzeźbić się łzom...
Nie pozwól mi na następny grzech...

Co świat przyniesie z kolejnym blaskiem?
Ból niewytrwałych i słabych już barków.
Płytkie dno w świadomość uderza mnie
Trzaskiem tłukąc w milion małych kawałków...

...Obawiam się, że nie mogę ci pomóc. Dlaczego? Nie da się nic zrobić. Dlaczego? Nie mozna tego naprawić. Dlaczego? Jest za bardzo rozbite. Na milion małych kawałków..."

autor

Vergil

Napisany: 2010-02-17 Dodano: 2010-02-17 23:27:37

Ten wiersz przeczytano 982 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie