miłość do portretu
ciepły jesienny blask
jak pająk po pajęczynie
snuje się w twych włosach
ogrzany Twoim ciepłem
uśmiecha się radośnie
a Ty władczyni czterech żywiołów
łączysz wodą niebo z ziemią
i rozpalasz ogniem słońca
tworzysz misterium piątego żywiołu
tego który ma wszystkie inne
w sobie zawarte i mu uległe
który zwie się miłość
a Ty talentem zrodzona
barwami i cieniami ożywiona
jesteś jej apoteozą
lecz to co najbardziej wymowne
co najpiękniejsze
czemu oprzeć się tak trudno
to Twoje oczy
spojrzenie anioła i kuszącej Ewy
które tak głośno woła
kochaj mnie.............
ach dlaczego tak wiele
aż tak wiele nas dzieli
tak wiele set lat
autor
jadon
Dodano: 2009-03-15 18:07:55
Ten wiersz przeczytano 476 razy
Oddanych głosów: 7
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (5)
Śliczny wiersz .Słowem namalowałes portret zmysłowej
kobiety.
coś w tym jest pozytywnego
500, 600, 700 lat ...faktycznie żadnych szans :) ładny
poetycki wiersz
I oczy jego ujrzały Hrabinę, niczym rycerz gotów
siebie całego w hołdzie jej piękności złożyć...
pełen zachwyt nad słowem . babcia baronowa.
Piękny wiersz dobrze napisany z wyobraźnia poetycką o
kobiecie idealnej i inspiracja zadumą o czasach
dawnych Na tak!