Miłość jak życie

Chodziliśmy po łące, wśród tylu kwiatów, ziół.
Wiatr smagał nam policzki, skręcał twoje włosy.
Mówiłaś mi, że słońce jest bardzo jaskrawe,
i że ma kolor taki, jak mają kaczeńce.

-Daj mi, proszę, kaczeńce, chcę jeszcze powąchać -
powiedziałaś siadając na skarpie przed stawem.
Szukałem, ale wokół nie znalazłem żadnych.
Na szczęście nadleciały dwa żółte motylki.

Były niewiele większe od kwiatów kaczeńca,
fruwały tuż nad trawą, czasem w niej siadając.
Udało mi się złapać jednego spośród nich.
Przyłożyłem go tobie do ust i policzka.

Śmiałaś się, gdy poczułaś łaskotki skrzydełek.
-Jest tak żółty jak słońce - nuciłaś szczęśliwa
i radosna jak nigdy, odkąd znałaś prawdę.
-Wypuść go, oddaj wolność, niech frunie do nieba.

Położyłaś się wśród traw, a ja obok ciebie.
-Lubię, gdy jesteś ze mną - wyszeptałaś cicho.
-Jesteś moją miłością - wyznałem całując
twe delikatne usta, coraz bardziej blade.

-Gdy już umrę pamiętaj, że przyjdę do ciebie.
Zapłonie w twoim sercu gorycz i tęsknota,
lecz ja ciebie pocieszę, ogrzeję ci wnętrze
i dotknę twojej duszy, jeśli będzie drżała.

Gdyż miłość jest jak drzewo, nie daje się złamać
ani pokonać wiatrom, choćby napierały.
Nie zniszczy jej także śmierć ani kaprys losu.
Bo miłość jest jak życie, które wciąż się rodzi.

autor

Janusz Krzysztof

Napisany: 2017-06-23 Dodano: 2017-06-23 19:11:35

Ten wiersz przeczytano 964 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie