Milość na ziarnku grochu

Obleczony w Twe imię, imion Twych stokroć, jak zapachy raju,
tak spokojnie dryfuje po morzach i oceanach.Po euforycznym trwaniu.
Ułożony w tym miejscu pejzażu, gdzie i Ty odpoczywasz, pośród łąk i jedwabiu niebios,
tak spokojny i szalenie dziki zarazem, bo mam właśnie.Ciebie.
Promienie światła skupione na sercu mym, na sercu uśpione błogo zapachy świeżej miłości,
wciąż tło to samo w mym autoportrecie.Oto imie Twoje.
Otro mój świat, prosty i miły w dotyku,
oto moje krainy spełnione.Rzeki mleka, lasy słodkich cukierków.
Oto mój raj, prywatne pole do popisu,
moja wygrana w biegu po puls serca, po jeszcze jedno tchnienie życia.
Zassany w smak landrynkowy niemal, w smak świadomości, że tu, opodal,
czekasz na mnie z ustami zwilżonymi, nasza szaloną miłością.
Oddycham zniecierpliwieniem, natężenie jego skrzypi, jak nienaoliwione,
swędzi mmnie i drapie, gryzie ta niegrzeczna wręcz tęsknota.
Kocham Cię.Nie doskonale, nie jak Anioł z opowioeści o Najjasniejszym Aniele,
kocham tak po ludzku.Z wada i grymasem.Szczerze.
Realnie, jak czlowiek, dla którego już wszystko jasne, stawka urosła w zenity,
więc gra.Walczy i walczy.Stawka jak ta większa niz życie.
Milość na stole między kartami rozdanymi przez Boga.
Ja już wygrałem, siedze przy stole.W kartach usmiecha się Dzoker.
Już wygrałem, Bóg pozwolił i pobłogiosławił, wstałem od stołu,
idziemy przed siebie, w życie tchnięci, walczymy i żyjemy.Miłość na ziarnku grochu.

autor

rebel

Napisany: 2007-12-05 Dodano: 2007-12-05 11:33:38

Ten wiersz przeczytano 458 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie