Miłość pandemii
Składam się z milionów komórek
Zawieszony pomiędzy życiem a śmiercią
Ludzie są bardzo zdolni
Moje komórki nie chcą ewoluować
Genetycznie
Chcą czuć ból emocje popędy samotność
Chcą kochać
I naturalnie za mnie umrzeć.
autor
tarnawargorzkowski
Dodano: 2021-03-09 11:29:12
Ten wiersz przeczytano 1124 razy
Oddanych głosów: 28
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (28)
Masz rację Michale
Dobry. Mam tylko wątpliwości, czy Twoje komórki nie
chcą ewaluować (szacować, oceniać, badać natężenie
pewnych zjawisk); czy może nie chcą ewoluować
(zmieniać się, przystosowywać do nowych warunków)?
Świetny, refleksyjny wiersz.
Pozdrawiam:)
Życie bez emocji i zmysłów nic nie byłoby warte. Nie
miałoby smaku. To jak potrawa bez soli.
Ładny,refleksyjny wiersz.
Pozdrawiam.
Marek
dzięki Marku zmieniam
Obudził się we wie mnie zawodowy chemik i tak,
cząsteczki reagują, się przepoczwarzają w różnych
reakcjach, tak więc z Tobą nie umrą, lecz zostaną w
innej formie. Zginą za to komórki i też nie od razu.
Rozłożą się, zostaną zjedzone itp. My, czyli
skomplikowana budowla przestanie działać. Czy nasza
świadomość przetrwa, czy podzieli los komórek, tez
chcę wiedzieć.
Pozdrawiam i dzięki za ciekawy tekst.
Dziękuję @Krystek, JoViskA, Annna2, Maciek.J za
przeczytanie
Ciało umiera Anno a co z duszą?
Każdy z nas jest zawieszony między życiem, a śmiercią.
Staramy się wierzyć, że ciało umiera, a nasza dusza
jest wieczna. Serdecznie pozdrawiam:)
czyli to nie my umieramy tylko nasze cząsteczki...
Bardzo interesujący skłaniający do refleksji ten
okruch :) pozdrawiam z podobaniem i ciepłym uśmiechem
Robercik i życzę miłego dnia :)
Być narratorem.
Czy można o uczuciu opowiedzieć.
Bo miłość to dotyk.
Najpiękniejsze słowa nie opowiedzą.
Poezja Robert.
zatrzymał mnie ten okruch poezji