miłość z za drzwi

Osobie, dla której pisać oprzeć się nie mogę

z za drzwi dochodząc do dłoni twych wspaniałych czaję się
tuż za wyremontowanymi brązowymi drzwiami
wiem jak to zrobić i pragnę przechylić ukos lecz
tak jakoś godzinami stoję podglądając przez szparę

uśmiech twój szczery błysk w oczach wesele radość
patrzę na pracę z pełnym oddaniem chcę wejść
lecz szkoda utracić tego widoku kiedy o niczym
nie wiesz a ja mam radość obydwu naszych serc

stoję więc skromnie i podsłuchuję szepty cudownych słów
widzę rozmowy łkania i gromy burzy piaskowej skutki
kiedy do wszystko gładkie i proste wiatru kocami okryte
jedynie ty się zupełnie nie zmieniasz wciąż pozostając

mym życiem

autor

Emilia Szumiło

Napisany: 2007-04-14 Dodano: 2007-04-14 12:13:50

Ten wiersz przeczytano 460 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Radosny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie