O miłości

Z tomiku: "Wędrówka Październikowa"

O miłości pisano już wiele,
Że grzeszna i że na ołtarzu w kościele.
Nadawano jej imion całe setki,
Ubierano w tęczę, a czasem w beretki.

I śmiechu przy Niej wciąż tak dużo,
I pachnie tulipanem i pąsową różą.
A łąki przyobleka w świecące słońce,
Łącząc świata dwa odległe końce.

A niektórym cierpień wór przynosi,
Taka dumna, że niczego nie znosi.
I że przeszywa nożem ludzkie serca,
Chcąc uciec od bieli ślubnego kobierca.

Bo dla Miłości nie ma niemożliwego.
Raz koi, raz rani samotnego,
I wiatr przegania, z wiatrem lata,
Raz jak całun, raz zaś jak mata.

Bo o Miłości pisano już wiele,
To kochankowie, to zaś przyjaciele,
Pisali szczęśliwi, częściej samotnicy,
Gdzieś na uboczu i w spowiadalnicy.

A w moim sercu Miłość wciąż ospała,
Była już tęcza, później znów zaspała.
A w mojej duszy pieśni tworzy cudne,
W piękno przemienia każde chwile nudne.

Z wiatrem niesie listy, otwiera na łące,
Cierpienia unosi, szepty śpiewa kojące.
Budynki przemienia w starodawny las
I tak trwa, zatrzymując dla mnie czas.

O Miłości wciąż piszą i będą pisali,
Ci co byli, będą i jeszcze pozostali.
I znowu będzie grzeszna i znów spokojna,
I znów zaszaleje, uśnie taka łagodna.

A dla mnie Miłość to wspólnota dusz,
Która zsypuje z serc samotności kurz.
Bo dla mnie Miłość to przepiękna dama,
Która wciąż rośnie i znów jest taka sama.

autor

Cristof7

Napisany: 2007-10-15 Dodano: 2007-11-01 13:18:06

Ten wiersz przeczytano 439 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie