Miłości!

Miłości!
W którym kącie mego domu się ukryłaś?
Gdzie rodzinny ogień ciepła twego?
Gdzie wieńce które z twych kwiatów Zycie wyplata?
Przez los umartwiona,
W gruzie przeszłości
Szukam odpowiedzi przez te wszystkie lata.

Wśród palety zapachów wódki,
Wśród krzyków przeraźliwych,
Przekleństw, bójek, strachu następnego dnia
O prawdziwe dzieciństwo wołam.
O okrutna!
Nie mogłaś pozostawić po sobie jedynie pustki?

Dziecinne jeszcze me ciało
Pełnego oblicza bólu dostępowało
Gdy w sąsiedztwie od pasa zadanych ran
Strumyczkiem słonych łez się zalewało.
(Tak mojej kochanej matuli furii stan
Na grzeczną i roztropną dziewczynkę wychować chciał)

Lecz gdy te same ręce,
Które w imię rodzicielstwa
Narzędzie kary trzymały,
W szponach objęć więziły
A usta palące pocałunki składały
Dziecka małe serduszko
Już krzywdy zapominało i dalej kochało.
Tak bardzo w Miłość wierzyć chciało.

***

Mała polana wśród drzew zieleni,
A na jej uboczu Ktoś.
Krwią rece sobie oblał.
Pociął także dusze i własne serce zmiażdżył.
Wnet żywo czerwony strumyk w dół popłynie
Który Kogoś szczerą nienawiść ze swiatem spaja.

Gdy księżyc złowrogim okiem na dachy domów patrzy
Nie jest sam… jest z nim Ktoś.
Obaj odepchnięci do nocy czasu.
Jeden nie wiem co to Miłość a drugi…
Przez los umartwiony,
Przez gruzy przeszłości
A budowli nienawiści teraźniejszości
Wyzbył się iluzji o istnieniu miłości.

autor

rose of pain

Napisany: 2007-09-15 Dodano: 2007-09-15 14:19:27

Ten wiersz przeczytano 491 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie