O miłości transcendentnej ...

Siedzieliśmy na samym szczycie ,
Tej szklanej góry co odbijała srebrzystą jasność księżyca ,
Tu gdzie nie dobiegało ludzkie przemijanie i czas ,
A ludzkie zmienne i nie trwałe słowa były jak czarny popiół ,
I niezauważone osiadały nam na twarzy ,
Więc siedzieliśmy ja i ty ,
Szukając w swoich oczach miłości ,
A ona wydała się nam tak bardzo transcendentna ,
Te wszystkie obrazy zawieszone między naszymi źrenicami ,
Biały ptak śmierci ,
Co kładzie swe skrzydła na ludzkich szkieletach ,
Różany uśmiech dziecka ,
Co rodząc się pragnie dotknąć promieni słońca ,
Księżycowy wzrok wędrowca ,
Co samotnie przemierza kryształowe krajobrazy ,
Chwile dalekiej przyszłości ,
Lekki wiatr niosący tysiące uczuć naszej imaginacji ,
I nasza miłość ,
Gdzieś ponad to wszystko ,
Wznosząca Się ponad obrazy wyobraźni ,
Skryta w purpurowych chmurach ,
W niebieskim sklepieniu ,
Przekraczająca prędkość świata ,
Lecz tak bardzo obecna w twych oczach ,
Oczach noszących obraz nieba ,
Transcendentnej miłości .

autor

vale

Dodano: 2007-07-25 23:19:55

Ten wiersz przeczytano 659 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Obrazkowy Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie