Miłość,jako choroba psychiczna...

Zjadłam chyba coś na śniadanie,
nie pamiętam co,
dziś może znów Cię zobaczę.
Ubrałam czerwoną sukienkę
2 miesiące temu, w czwartek, uśmiechnąłeś się do mnie, gdy miałam ją na sobie.
Wychodzę z domu. Spaceruję po mieście, lustrując wszystkich przechodniów.
Gdzie jesteś? Możesz być wszędzie...
Ale przecież.. na fejsie napisałeś, że wychodzisz..
Idę, w zamyśleni wpadam na przyjaciółkę,
opowiada o czymś z przejęciem, jest bardzo szczęśliwa.
Ale jej nie słucham. Nie staram się nawet, bo przecież zaraz zobaczę Ciebie.
I nagle, kiedy już prawię tracę nadzieję,
JESTEŚ, jesteś. Na drugim końcu ulicy.
Ubrany w dżinsy i trampki.
O masz nową bluzę!
Nie widzisz mnie. Biegnę.
Jestem już koło Ciebie.
-Cześć!-mówię z uśmiechem.
-Hej- odpowiadasz. I idziesz dalej.
O Boże, jestem taka szczęśliwa.
Z radości prawie tańczę.
I dopiero wieczorem, zanim zasnę,
przez głowę przebiega krótka myśl,
że chyba mnie nie kochasz i nigdy nic z tego nie będzie.

autor

memoria

Dodano: 2012-06-11 17:55:11

Ten wiersz przeczytano 668 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie