Miss? - Missis? - (Dora) - z...

To była (– i jest) – niezwykle piękna kobieta
z dobrego hinduskiego domu
najlepszej hinduskiej krwi.

Geny mogła mieć jedynie książęce – z Maharadżów.

Czarne – rozpuszczone włosy,
ubiór – czyniły ją od początku
trzydziestolatką.

Nosiła się elegancko – lecz
skromnie, dostojnie...
– bez wyniosłości.

Z obcymi – rozmawiała po angielsku.

Zaprzyjaźniona była z wysoką - europejską
kulturą - wraz z rodzimym - pięknym i oczywistym dla niej
- niezwykłym znamieniem jej - rodem z poezji - lub prozą - pisanej... - z Tagore.

Jako pracownik ochrony – nie miałem prawa
poszukiwać z nią - zaprzyjaźnienia.

Osobiście – obawiałem się... (bo jaki sens?)- i - nie bardzo chciałem... (- bo... - musiałbym!..)
- zakochać się.

Jej zapewne – nie wolno było
zbliżać się zbytnio - do urodzonych
o dwie kasty – niżej.

Miałem świadomość (- tu - schlebiam sobie)
że mogę – jedynie – ochraniać ją
- piękną kobietę – jak brylant...

Najbardziej chyba... - była naturalna:
nie ulegała nadmienym kaprysom mody
i możliwościom kokieterii.

raczej – starała się - nieco przykryć
swoją urodę
przydaną jej wraz z urodzeniem.

Była zamożna.

Wraz z Rodziną
zajmowała najwyższe piętro. Służba
mieszkala obok - piętro niżej.

W garażu
stały dwa eleganckie samochody
- i niklowany – rasowy motocykl
nieznanego mi producenta.
( - jednak!.. - nie "od Harleya")

Któregoś dnia – przemknęła... (– całkiem inaczej)
i w przelocie rzuciła uśmiech.
Wzrokiem zdołałem jedynie pochwycić jej barwną szminkę
i zieleń bluzki.

Wracając z pracy - zauważyłem, że – nie wiem po co
przystanek dalej – wsiadła do mojego autobusu.

Śniadą cerę – podkreślała – ta sama – soczysta
- jedwabna zieleń – i blue jeans
nienadmiernie króciutkich szortów.
Twarz – podkreślała równie soczysta
karminowa szminka.

Uroda
" dopieszczona" była – tym chyba jedynym elementem makijażu
- w każdym szczególe.

Dostrzegła mnie i poznała.
Nasze spojrzenia – na moment – spotkały się.
Chciałem jedynie wyznać - wyrazić... - może miłosny szacunek. - najmniejszym skinieniem głowy.

Świadoma swego smaku – zareagowała
śmiało i błyskawicznie.

Wraz ze spojrzeniem – mimo publiczności pojazdu
przerzuciła jakby... ze swojej sceny - uśmiech? - czy pocałunek?... (- jak pąsową różę) - jak... nie wiem – mimo przestrzeni - pomiędzy ludźmi.. (- pieszczotę pocałunku
z uśmiechem.)

Był tak witalny, taki radosny i słodki... - tak wyraźny i mocny, ze ja...

- zmieszałem się... - i
– uciekłem ze wzrokiem.

(- tam, gdzie pieprz rośnie...) - do przypadkowych ludzi...
- w podłogę.

Mógłbym...
jedynie – złożyć dłoń swoją na sercu i pochylić głowę,
ale – już... - już Jej nie było.
- Wysiadła na pierwszym przystanku... – przy stacji metra.

to - było - wszystko. - trochę - zdumiewające.

Jej uroda, radosny uśmiech i śmiałość
– zmiażdżyły mnie.

Czy tego właśnie chciała?

A może szukała - "prawdziwego" uznania?
i – dramatycznie - prawdziwego "dopieszczenia"?

A moze - własnie... - ten wiersz - powinien stać się - tym - potrzebnym Jej dopieszczeniem?

..............


Następnego dnia – w czasie rutynowego obchodu
w czas Jej nieobecności – zobaczyłem
wiązankę świeżych roślin. - Jakby...
- u Jej drzwi. Pewnie przyniósł ją jakiś dzieciak...

- Inaczej
- musiałbym - zauważyć...

...................

Nazwałem ją.... "Dora".

Zakwitła!- jak najpiękniejszy kwiat – szlachetna - jak storczyk.

(W tym ogrodzie serca, gdzie dotąd,
od czterdzestu już lat - była wciąż piękna
- polska Malwa... (piękna - jak Malowanka). - Jej pamięć.)

Wszystko to – kwiaty... - radosne kwiaty.
- Radosna "karma" życia, świata - i - Światła.

6.06. 2017 r.

Po kilku dniach - zorientowałem się, że Lady X i Miss "Doora - Green" - to dwie całkiem inne osoby, a mi - w wyniku pomyłki i opublikowania wiersza groziło dyscyplinarne wyrzucenie z pracy. - Oby nie to! - to miał być - moj - juz ostatni obiekt! - wlaśnie... - Alternatywy...

autor

Wiktor Bulski

Napisany: 2018-01-01 Dodano: 2018-06-07 14:41:20

Ten wiersz przeczytano 1794 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie