Młodzieńcza miłość - roz. XXXVIII

Pozdrawiam Was kochani i życzę, miłego i pogodnego popołudnia. Dziękuję pięknie, za sympatyczne komentarze i głosiki:)

Rozdział XXXVIII


Wróciło uczucie z odległej młodości i pomimo upływu lat, Ela tak samo je przeżywała - ten szmat czasu, nie miał tu nic do rzeczy. Czuła się znowu młoda i szczęśliwa, a miłość tym razem, była odwzajemniona. Nie przeszkadzało jej też, że ma dwie dorosłe córki i że jest już babcią – jej serce, znów miało szesnaście lat. Spotykała się z Witkiem dość często i oboje starali się nadgonić, ten stracony czas. Było miło i pięknie, aczkolwiek nie pod każdym względem. Elżbieta z natury była łatwowierna i naiwna, żeby nie powiedzieć głupia i z tego też powodu, nie było jej z tym łatwo. Jak już kogoś kochała, to na amen, na zabój i była gotowa do wszelkich poświęceń – nawet finansowych. Szkoda tylko, że ona jedna w swoich związkach była taka ofiarna - zazwyczaj trafiali się tacy, którzy na tym bazowali (Witek również, nie wyróżniał się w tej kwestii). Któregoś popołudnia, kiedy to spotkali się na mieście, Ela wyszła z propozycją pójścia do kina. Witkowi spodobał się poniekąd ten zamysł, choć nie do końca – tłumaczył się, że nie ma przy sobie żadnych pieniędzy. Dla Eli nie była to żadna przeszkoda, tym bardziej że miała przy sobie jakąś tam gotówkę. Zaproponowała że zapłaci, a on obiecał że odda za oba bilety (nigdy nie oddał). Należał do tego pokroju mężczyzn, którzy dużo potrafili obiecywać i na tym raczej się kończyło. Do takich niezrealizowanych ‘obiecanek’, należał też wyjazd za granicę (oczywiście, miał być sponsorowany przez niego) a także przeróżne opowieści, niezwykłej treści. Przez cały ten czas w którym się spotykali i w którym to zapewniał Elżbietę że ją kocha, nie wydał na nią ani złotówki. Najbardziej bolesny incydent, który Ela dość emocjonalnie przeżyła, były jej urodziny. Ponieważ żadna z córek nie mogła być obecna na tych nieszczęsnych urodzinach (coś im wypadło, tak jakoś niefortunnie) Witek obiecał, że chętnie przyjdzie i spędzi z nią ten uroczysty dzień. Obiecał też prezent i ogromny bukiet róż. Ela zadbała o porządny poczęstunek, piękny wystrój i całą resztę (taka już była), a on miał tylko przyjść i dotrzymać towarzystwa. Kiedy już zbliżał się czas jego nadejścia, zadzwonił telefon. Kiedy odebrała, okazało się że to on – przepraszał, że jednak nie przyjdzie. Kiedy chciała się dowiedzieć dlaczego nie zaszczyci jej swoją obecnością, łgał jak z nut, że już nawet nie była w stanie tego słuchać. Podobno ktoś go okradł i nie miał za co kupić prezentu, a zamówione kwiaty, po prostu nie dowieźli. Nie zależało jej na jego prezencie, ani też kwiatach – chciała tylko, żeby był. Poprosiła żeby przyszedł bez względu na wszystko, bo ważny jest człowiek, a nie rzeczy - obiecał, że przyjdzie. Nie minęło nawet dziesięć minut, jak zjawił się. Było nawet miło i wesoło, ale do czasu. Abstrahując już od tego, że nie przyniósł nawet jednego symbolicznego kwiatka i że zjadał w szybkim tempie to co było na stole, domagał się jeszcze tego, czego nie zdążyła w zasadzie podać – chodziło o ciasto, które wypatrzył w lodówce. Co prawda Ela dużo potrafiła znieść, ale tu miarka już się przebrała – nawet miłość, tego nie zniosła. To był ostatni dzień, w którym się z Witkiem widziała. Bardzo przeżywała te kolejną uczuciową wpadkę, z kolejnym nic nie wartym facetem. Nikomu nie opowiedziała tej poniekąd ‘powtórki z rozrywki’ – było jej wstyd. Miała pretensje zarówno do niego, jak i do siebie, aczkolwiek z przewagą DO SIEBIE. Ten romans po latach dał jej do myślenia, ale trudno jest zmienić swoją naturę, a przede wszystkim naiwność. Kiedy tak wszystko to sobie przypominała, napawało ją wstrętem do samej siebie. Nie była w stanie zrozumieć, co z nią jest nie tak. Dlaczego wciąż nie ma szczęścia i daje się wpuszczać, w przysłowiowe maliny. Co robi źle, że na tych wszystkich znajomościach damsko – męskich, wychodzi jak ‘Zabłocki na mydle’. Dlaczego ona potrafi poświęcić wszystko dla kochanej osoby, a ta, nie potrafi tego docenić. Tyle pytań sobie zadawała, ale nie potrafiła odpowiedzieć na ani jedno z nich - tak bardzo chciała być kochana i doceniana.

autor

Isia05

Napisany: 2017-03-21 Dodano: 2017-03-21 14:05:13

Ten wiersz przeczytano 774 razy

Oddanych głosów: 28

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie