Mogłam

Mogłam strumienie puścić z żył,
Powiesić się na starym drzewie.
Lecz podejmuję się absurdu,
Żyje buntowniczym chlebem.

Mogłam zabijać, gwałcić, kraść,
Uciekać z domu, od nieprzyjaciół
Lecz wolę teraz walczyć, trwać,
Niż samą siebie potem stracić.

Mogłam innego kochać tak bardzo,
Że sama siebie w sobie zabiłam
Lecz właśnie Ciebie kocham mocno tak,
Chociaż ta miłość nie jest mi miła.

Mogłam nie myśleć po nocach wcale,
A swoje ciało głupcom zaprzedać
Lecz wolę płakać życie całe
I na Ciebie w mękach czekać.

Mogłam nie umieć cierpieć wcale,
Przeszyta na wskroś płytkim szczęściem
Lecz wolę patrzeć na rzesze całe,
Które się cieszą moim nieszczęściem.

A mogłam przecież być z debilem,
który nic a nic nie rozumie.
Lecz wolę się upić tanim winem,
wpatrzona w piękne zdjęcie Twoje.

Tak! – ja wolałam zostać sobą,
Łykając jak noże dni powszednie
I marzyć, aby być tu z Tobą,
Nie tylko w noce, ale i we dnie.

Proszę, weź, trzymaj – ja Ci siebie daję.
A skoro nie chcesz – trwać będę w cierpieniu.
Lecz jeszcze nim umrę przyjdę do Ciebie
I powiem, że kochałam w milczeniu…

autor

Inna

Dodano: 2006-03-18 08:49:33

Ten wiersz przeczytano 556 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie