Moher

Babcie stoją tłumnie
Bo chcą być słyszane.
Nikt ich nie rozumie
Nikt nie zważa na nie.

Czas świetności minął,
Gwarancja wygasła,
Ale one żyją
Schowane gdzieś w miastach.

Nie chcą być niańkami
Tylko i wyłącznie.
Chcą się jeszcze bawić.
Wcale nie są gorsze.

Znają upływ czasu,
Trochę go przeżyły.
Dzieci już dorosłe
Nie zajmą się nimi.

Ratując czas dany
Muszą go zabijać.
Tłum w moher ubrany
Próbuje odżywać.

Poczucie jedności
Zmarszczkami upstrzone.
Znów uśmiech zagościł
W obliczach zmęczonych.

Symboliczny beret,
Uśmiechnięte twarze.
Nie ważne idee.
Znów jesteśmy razem.

Nie śmiejcie się ludzie
Z babć co jeszcze marzą.
Mówiąc w wielkim skrócie
Nas też czeka starość.

Szanujmy odwagę
Bo nie siedzą w kącie.
Odrzućmy miraże.
Wtedy będzie dobrze.

Nam też lata płyną
I nim się spostrzeżesz
Dobre czasy miną.
Swój przywdziejesz beret.

autor

swicha

Dodano: 2012-02-07 16:16:30

Ten wiersz przeczytano 1092 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie