Mój Helikon

To tu wieśniak pobożny
kapelusz z głowy zdejmuje
kłaniając sie zielarce
co po obejściu się snuje

Bo rano z liści tymianku
zielarka wieniec splata
susząc go przy kominie,
chowa w nim zapach lata

W południe drogą kamienną
kosturem się podpierając
wędruje stary dziadyga
gdy z domu go wypędzają

Wieczorem młody Semanycz
w piszczałkę drewnianą dmucha
zwołując stadko owiec
bo zbliża się nocna plucha

A nocą gwiazdy złociste,
księżyc jak bochen chleba
w okna moje pukają
więc czego więcej mi trzeba

To tu mam własny Helikon
a muzy szczodrze łaskawie
natchnienia mi użyczają
przy ciepłym kominku i kawie

I tutaj często uciekam
od zgiełku miasta i życia
by w tej maleńkiej wiosce
swoje wiersze móc pisać

autor

Kajka

Dodano: 2006-10-15 15:45:33

Ten wiersz przeczytano 475 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie