mój kulawy świecie

posprzątałam stół nikt nie zjadł pomarańczy
z tortu tylko garstka masy pozostała
na obrusie dziura wielkość podwoiła
(babcia ręcznie go przed laty wydziergała)

róże wodę wychłeptały aż po kostki
prezent schował się w pudełku na dnie szafy
ludzie czasem żyją po to by popełniać
po raz enty znane wszystkim w formie gafy

dym wyleciał smród pozostał w popielniczce
płyta zrzędzi przy Sinatrze poraniona
a ja siedzę na dywanie z pustą szklanką
w spokojności własnych ramion utulona

i przyglądam się Ułudzie z Naiwnością
które jeszcze sączą zimną resztkę kawy
jaki świat mój jest nijaki w swoim bycie
i jak bardzo w ciasnych butach jest kulawy

autor

niezgodna

Napisany: 2019-07-31 Dodano: 2019-07-31 12:00:40

Ten wiersz przeczytano 1075 razy

Oddanych głosów: 34

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie