Mój pierwszy zeszyt

przeczytałem w ciszy Twoją opowieść
słowa są zupełnie zbyteczne
szacunek - pozdrawiam

Bronislawo, opowiadaj. Takie wspomnienia to prawdziwa
historia, nie znieksztalcona przez tych, ktorzy ja
wciaz naginaja i zmieniaja podreczniki.

Bardzo sie podoba. :)

Żal mi twojego wnuka.
Pamiętaj historia lubi się powtarzać, a on do końca
chyba nie rozumie.

i w realu lubię słuchać opowieści z dawnych czasów:)
pozdrawiam

Wrocilam zeby jeszcze raz przeczytac,od zeszytu
zrobionego po laptopa nowoczesnego,pozdrawiam
serdecznie

dziękuję, że mogłam przeczytać o takich
wspomnieniach...
pięknie napisane
pozdrawiam serdecznie:)

Wpadłam z rewizytą i serdecznie dziekuję za wizytę i
ciepłe
słowa
Pogodnie pozdrawiam życząc pogodnej nocy i kolorowych
snów :)

Ten wspaniały pełen cennych wspomnień już wcześniej
przeczytałam i skomentowłam oddając swój głosik więc
teraz tylko zostawię swój ciepły serdeczny uśmiech i
miłe pozdrowienia :)

Przypomniałaś mi opowieści mojej Babci o tamtych
latach.Słuchałam tego i wydawało mi się,że widzę
Babcię idącą do szkoły.Pamiętała wiele wierszyków z
lat szkolnych.Jeden zabawny nawet zapamiętałam prawie
w całości,niestety już Babcia mi go nigdy nie
dokończy.To były bardzo ciężkie czasy.Pozdrawiam Cię
serdecznie:)

piękne wspomnienia...

miejsca i daty swojego urodzenia nikt nie wybiera a
wspomnienia z lat młodości zawsze są piękne po latach
i chętnie przeważnie do nich wracamy choćby w
myślach...
ja w wieku sześciu lat wraz z rodzicami
przeprowadziłem się na wieś gdzie nie było
elektryczności a do szkoły pięć kilometrów i to po
takiej drodze gdzie przy wiosennych roztopach to
nieraz ojciec na koniu do szkoły zawiózł bo inaczej
nie dało się przejechać...
przez klasy 1-4 przebrnąłem przy lampie naftowej i nie
narzekam bo moim zdaniem to były wspaniałe lata życia
i jakże szczęśliwe dzieciństwo...
nieraz już o tym pisałem może kiedy odkurzę który z
wierszy o tamtych latach:)))
pięknie pozdrawiam i dziękuję za przywołanie jakże
miłych wspomnień:)))

Babcia mi opowiadała, że w czasie wojny obierki z
ziemniaków zjadali, a teraz luksusy, na które i tak
nie każdy może sobie pozwolić. Pozdrawiam:-)

Urodziłam się po wojnie i za to dziękuję Bogu. Dziś
dzieciom uczyć się nie chce, chociaż mają pod nos
podstawione. Wyobrażam sobie, jaka byłaby reakcja,
gdyby dzieciom kazano robić kratki w zeszytach. Wiem,
powiecie, że to nie te czasy. Czy któreś z nich
pamięta swój pierwszy zeszyt? Zostawiłam zeszyty syna
i wnuka, gdy byli w I klasie. Obaj byli zdziwieni; -
to moje? Pozdrawiam cię Broniu bardzo serdecznie :)

bronisława.piasecka:) Prawdopodobnie nie doczytałaś do
końca... awersacja odsłania przewrotność tego tekstu:)
Pozdrawiam:)

Przyszlam sobie jeszcze raz przeczytac i okazalo sie,
ze nie glosowalam, kurcze, nie wiem jak to sie
stalo.Daje glosik natychmiast:)

Aha - uwaga techniczna, budowa jednolita ciągła i jako
proza, wtedy ok. Podział na strofki czyni z tego
sztuczność.

Bronisławo - cieszmy się z tego, że tamte czasy są już
włożone między bajki, a takie wyrazy jak
pielić/plewić/rajki itp. trzeba szukać w słowniku.

A gdyby nasi dziadkowie nagle zostali przebudzeni,
prawdopodobnie z wrażenia, szybciej by z powrotem
zasnęli,
widząc i słysząc swoich bliskich w komórce, nie mówiąc
o telewizji.