Mój znajomy Syzyf

Kubie

Jak Syzyf pod górę toczysz,

nauki przeklęty kamień.

Tylko czy gdy go wtoczysz

to coś Ci jeszcze zostanie?



Czy kiedy będziesz na szczycie

z ciężarem cennym u boku.

Powiesz: ja żyłem przecie

w zgodzie ze wszystkim wokół.



Czy jeśli spojrzysz na drogę,

którąś przebył z mozołem

myśl nie zaszumi Ci w głowie

młodości nic nie uszczknąłem.



Czy kiedy wpadniesz już w kierat,

codziennych zmagań i pracy

nie staniesz czasem na chwile

jam jednak coś chyba stracił.



Czy świata Ci nie przesłonił,

celów wędrówki prawdziwych?

Można iść troche wolniej

pchając ten głaz w koleiny.



Oby zawsze stał Waszeci,

dniem i nocą w każdej dobie,

Morał co werowcom świeci

czyń drugiemu co chcesz sobie.



Byś nie macał po próżnicy

nieświadomy swojej drogi

lecz jak święci podróżnicy

zawsze śmiało stawial nogi.



Niechaj sama Ci rozłoży,

praw natura swoje dary.

A Ty dary śmiało spożyj,

w używaniu strzegąc miary.



A gdy włożysz należycie,

obowiązków na się brzemię

Wspomnij tedy całe życie,

że zły wół co orząc drzemie.



Ruszaj wtedy śmiało przodem

siłą wszelkie zwalcz przeszkody

świeć przykładem przed narodem

Ruszaj przodem Bracie Młody!



Gdy już wyjmiesz aż do końca

swej opieki cenne łaski

nie martw sie zachodem Słońca

lecz się ciesz na wschodu blaski.



A wyjąwszy potem z wolna

acz ostrożnie z życia morał,

Myśl owłądnie Cie swobodna,

że nikt nie mial co nie orał



I obtarłwszy sobie w końcu

z czoła pot po trudach ziemi

wspomnij sobie też i o tych,

co Ci byli życzliwymi.

autor

rublow

Napisany: 2004-10-04 Dodano: 2004-11-01 22:57:56

Ten wiersz przeczytano 645 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie