Moja babcia

B a b c i a- w tym słowie był mój cały świat.
Pamiętam jej siwiejące włosy
upięte w kok,kretonową ciemną sukienkęi przypięty fartuch przylegający do brzucha,
jakby zapuścił tam korzenie.
Miała zawsze smutne oczy i twarz bez uśmiechu,
ale w siateczce zmarszczek
malował się spokój i dobroć.
Jej spracowane dłonie i szerokie ramiona,
którymi obejmowała
moje chude dziewczęce ciało
były ciepłe jak kominek w chłodny dzień
i miały zapach chleba.
Na jej wołanie wybiegałam
z ukrycia z zagajnika malin,
gdzie było moje królestwo biedronek,
zielonych chrząszczy i kolorowych motyli.
Biegłam do niej z rozpuszczonym w nieładzie
warkoczem i poplamioną sukienką.
- Bój się Boga, jak ty wyglądasz!
O zmierzchu dnia udawałyśmy się
w krainę baśni.
Królewny,rycerze,Wyrwidęby i Waligóry,
Jaś z Małgosią przychodzili do mnie
i po wielu przygodach zasypiali razem ze mną.
Babcia na klęczkach jeszcze mruczała pacierze,
a potem długo czesała swoje siwe włosy
i zaplatała w warkocz.
Tamten świat bezpieczny odszedł razem z Nią.
Pustka w nieskończoności
rozdzieliła nasze ciała.
Wyciągam ręce jak żebrak proszący o jałmużnę.
Ja proszę o Jej miłość.
Dotykam niebytu. . .

autor

gabrysia1936

Dodano: 2008-02-21 14:05:55

Ten wiersz przeczytano 593 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie