Moja bardzo wielka wina

Wyszedłem z mroku, z nałogu poniżenia,
nie jestem czysty.Tylko chęci wiele, brudu znacznie więcej.
Jednak wyszedłem, zrozumiałem, że nie tędy droga,
trochę za póżno.Lecz żyję.Choć ledwo się czołgam.
Tylko to jest tak trudne.Jak zawsze, gdy wraca się do normalnego świata,
a tam nikt nie chce Ci pomóc, nikt nie poda ręki, tylko czeka i obstawia.
Jak konie na wyścigach, uda się, lub nie.
A ja sam nie dam sobie rady.Boję się!
Że światło, w które wkroczyłem oślepi mnie zbyt,
i w panice, zamiast walczyć, spowrotem w mrok ucieknę.Nie uda się nic.
Byłem w krainie nicości, przemijania, co drogo kosztuje,
na własne życzenie.Zagubiony, oszukujący samego siebie.
Po czasie, gdy na dnie lizałem rozgrzane od złego kafelki,
postanowiłem wyjść, walczyc raz jeszcze o siebie.
I teraz, choć udaje mi się, mój Anioł mnie nie wspiera,
nie zasłużyłem.Moja wina, moja więc męka.
I boję się, że bez tej jedynej miłości, gdy nie ma tej właściwej,
bez której nikt może nie istnieć.Nie dam rady, ciężaru nie udżwignę.
Boję się, że umrę, zanim umrze ciało.
Tylko Ty mnie możesz ocalić.Nie zasłużyłem.Odmawiasz.

ona ma rację, tak ja skrzywdziłem, nie mogę teraz oczekiwać, że mi zaufa i rzuci się w ramiona.... ale tylko jej miłość może mnie ocalić,a nie potrafię patrzeć, jak ozięble czeka.....moja wina....

autor

rebel

Napisany: 2008-09-08 Dodano: 2008-09-08 18:10:47

Ten wiersz przeczytano 446 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie