Moje ja...

Bezkresne doliny porośnięte spalonymi od słońca trawami,
Setki drzew co przestały rosnąc tak nagle.
Tysiące jasnych wzorów na niebie ,zmienionych w gradowe chmury
Miliony myśli co rozpierzchły się jak ptaki w ciemna noc-

-To tylko me ironicznie uśmiechnięte drugie ja

Cichy,niespokojny szept serca.
Szeroko otwarte ze zdumienia oczy
Nieśmiało wyciągnięta jeszcze bezsilna dłoń
I powoli nabierający barw uśmiech-

- To tylko krzyk do mojego człowieczeństwa...

autor

nieodrodzona

Napisany: 2009-04-11 Dodano: 2009-04-22 16:37:35

Ten wiersz przeczytano 400 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie