Moje Mount Everesty……

Kto dał Ci te policzki?
Dostrzegam rękę mistrza w uwypukleniach onych.
Śmiech?
..wyrzeźbił dłutem radości- doskonaląc dzieło przez lata?
Zręcznie czerpał natchnienie od szczęścia
I chwil przepełnionych dobrą nowiną?
Niczym dwa Mount Everesty,
Mój cel do zdobycia.
Bo kiedy usta brzegami ku górze jak ptaki…
…z mojej przyczyny, wtedy na szczytach stoję .
Wygłodniałym spojrzeniem,
wyczulonym mrugnięciem,
stoję zdziwiona…….
Ale to nie śmiech…….
To Bóg się radował najzwyczajniej,
W chwili twych narodzin.

*

autor

ROZTRZEPANA

Dodano: 2005-08-13 15:14:21

Ten wiersz przeczytano 390 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie