Moje samotne rozmowy z NIM

Tak jest od zarania mego życia, muszę się na nie godzić
Są chwile radości , bratania , są chwile gdzie we mnie gniew wzbiera
Jednego dnia , to anioł , skrzydła ma białe, innego czarne jak u Lucyfera
Wiem, i to , że do końca życia będę z nim płynął na jednej łodzi

Mijamy oboje, lata dnie godziny w smutku i tam gdzie łapią nas dreszcze
Ja dbam o spokój, czystość , on tego się uczyć musi
Wokoło sadze kwiaty ,on, lepiej nie mówić , muszę złość w sobie zdusić
Bo przed nami wiele, co dnia przygód życia jeszcze


Najgorsze w tym wszystkim, ze mamy to samo imię, od ojca nazwania
Ja wypowiadam je tkliwie , on wykrzykuje przeraźliwie
Namawiam go , by słowa ściszył , by były tkliwe
To wszystko jak co odzień , mnie do refleksji skłania


Gdy wieczorem mnie zdrowie do snu, ja ciemność otwieram
On z za okna , swych kumpli zwołuję i biba się zaczyna
Ja zasypiając nic nie mogę zatrzymać, to jak trucizna
Ci co przyszli do niego - śmiech , ja od tego umieram

W mym śnie widzę jego , kumpli jak smykiem zdradnie
Penetrują szafy , lodówkę , zżerają moja wieczerze
Ubierają moje ubrania , paradują w nich , czy być morze
Budzę się , nic nie ma, to sen, on śpi, mocno na samym dnie

Pamiętam czasy odległe, te niespełnione w miłości dziecięcej
Dziś oboje wspominamy , nasze swawole o których nikt nie wie
Ze wszystko nas łączy, braterstwo miłość, i nic więcej
Ktoś z boku patrzący, widzi nas , jak wyrytych w jednym drzewie

Najgorsze w nim to, to, że ma podobny gust co ja
Widzę piękno , on również , okazuje się , że to sama kobieta
Już nie chce wymieniać wszystkiego co nas razem spina
To ani jego ani moja wina

Mamy ten sam ogródek , ja hoduje kwiaty on sad , tam śliwy
Mamy w sobie coś najpiękniejszego, to krew niebiesko liliowa
Jednoczymy się w tworzeniu wierszy, szukamy razem cudownego słowa
A gdy nam się uda stworzyć wiersz naszych marzeń jestem szczęśliwy


Nie jesteśmy braćmi , rodzeni razem w pięknym rajskim ogrodzie
Mamy to same nazwisko, imiona po ojcu i mamie
Byliśmy chrzczeni w tej samej boskiej wodzie
Gdy jego zobaczysz zawołasz moje imię , bo on podobny do mnie


Kończy się moje uskarżanie na niego jakbym dmąc w żagle
By to cośmy razem przeżyli, płynąc życiem jak na morzu fregata
Nie mam żalu do siebie , do niego, bo poczułem nagle
Ze będziemy oboje płynęli razem , przez wszystkie następne lata

Najpiękniejsze rozmowy - sam na sam

autor

slonzok

Napisany: 2010-04-13 Dodano: 2010-10-16 08:00:00

Ten wiersz przeczytano 556 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie