Mojego zgonu data - żart

Wpadła mi kiedyś w ręce,
Własnego zgonu data.
Żałuję tym goręcej,
Gdyż śmierć to zawsze strata.

Czytałem tekst ów z trwogą,
Łykając łzy rozpaczy.
Czy one coś pomogą,
Człowiek tak mało znaczy.

Podano tam godzinę,
Żałobną listę gości.
Ja chciałem znać przyczynę,
Ciała nieobecności.

Kto zadał mi tą boleść,
Skaleczył marne ciało.
Bo prawdę wiedzieć wolę,
Co ,kiedy, jak się stało.

Nie, puste kondolencje,
Wyrazy poważania.
Wymagam czegoś więcej,
Nazwisko sprawcy – drania.

Czy nożem mnie ugodził,
Postrzelić mógł z ukrycia.
Albo trucizną szkodził,
Dla pozbawienia życia.

Lub może pchnął ze skały,
Przejechał samochodem.
Odważył się ktoś śmiały,
Obcemu zrobić szkodę.

Drążyłem temat długo,
A czasu brakowało.
I łzy się lały strugą,
Choć też ich było mało.

Przypadek jasność sprawił,
Oświecił ciemna kartę.
Kto godność mą zniesławił,
Tnąc życie diabła warte.

Sam – sobie wykopałem,
Ten dołek przeznaczenia.
Paliłem, piłem, brałem,
Lecz czy to coś odmienia.


Nie szukam winnych więcej,
Prawdziwa zgonu data.
Żałuję tym goręcej,
Gdyż śmierć to zawsze strata.

autor

Grand

Napisany: 2011-03-24 Dodano: 2011-03-24 17:38:04

Ten wiersz przeczytano 474 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie