Mojej odwiecznej tęsknocie…

Uzielu powstań … …czas nadszedł

Mojej odwiecznej tęsknocie,
Którą ukochały me zmysły i ramiona,
Bez której język nie czuje nic, a usta proszą o rosę.
Promyczkowi na bezkresnym niebie o sercu niegasnącym
Delikatności jasnej i światłu słońca …
Idę przez żar palący wnętrzności, wżerający się w duszę,
Po każdym kroku czuję ból, a śmierć jest coraz bliżej
Podążam jednak naprzeciw Ciebie ma bezkresna miłości
Wieczny kaganku

Boże mój wielki Twórco nie miej litości swej nade mnie
Nie patrz jak w obłęd wpatrzony admirał, co dziecię robić poczęło
Lecz wysięgnij dłonią me serce i zmiażdż swym uściskiem
Wołam do Ciebie z oddali słyszę oddech Twój na sercu
Godzina trwogi wybija powoli, czas mój nadchodzi ostatni i odsłaniam swe lica
Jestem samotny, wpatrzony w horyzont, za płotem wieczności ukryty
Uprzytomniony i zgolony mój umysł wypatrzył sobie nektar niespowity.
Oto jestem i stoję, ręka ma dzierży wieczności nad słowem
I płonie odwieczny Babilon i żali smuga wędrowcy
Lecz wie on z kim nadszedł ów płomień i czyja nad miastem zawisła chorągiew

Przemierzam świat mą myślą zuchwałą i strapienie gnam przez wieczności
Odmętem stworzono mnie z płodu materii, wiecznym czyniono aniołem przechodnim
Na imię nadano mi tytuł złowieszczy, co włada światami i rządzi przestrzenią
Nadano ogień i laskę żyjącą i dano wypić najkrwawsze wino
Byłem dziecięciem co nie ma dziecka i wielkim myślą zamroczony darem
Jam jest ogniwo i łaska życia, na imię nadano mi wieczny Babilon
Król trwogi, Golem, Bestia i Rządza, zamknięto usta mówiąc przewrotnie
Uriel, Uriel tyś wielka płonąca nad światem pochodnia,
Przemierzasz nieba nad dali kręgiem, wiedziesz okrętem nad struną zorzy
Jesteś wielkością i wielką wstęgą, nadano Tobie tytuł imperatora przestworzy
Czyś równy Bogu czyś niższy Bestii?

Omdlały jestem i rozpojony bólem własnego ciała przymierzonego do wieczności
Samotność skrywa mnie w płatkach pozostawionych po mroku i struchlałej wodzie
Nie mam już więcej nad sobą litości i godne bólu były skowytania
Lęk już odchodzi zostaje ja sam z przyszłością, nie bez przyszłości
Próżność roztacza nade mną wołania, jestem samotny więcej niż śmierć me stękania
Strudzony z głębi wyłaniam się wieczny, ja i mój wątek – żywot zdradziecki

Jestem początek radości z żywota, na imię nadano mi wielkie słowa macierz i cnota,
W wielkim początku samotnie znużony rozsiadłem się na mokradle śmierdzącym
Na ile mi bezczas głodny zżera umysł wychudły z tęsknoty
Wieczność dobijam wołaniem – Babilon! Męczennik nocy!
Żywot zdradziecki poczynił swe żniwo, jestem męczennik nocy, samotny Babilon…

autor

Laiik

Napisany: 2006-09-04 Dodano: 2006-09-05 07:42:43

Ten wiersz przeczytano 470 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie