Gazelo lotna, wieków prześwicie

Nikomu czyli mym malym myślom podarowałem.

Gazelo lotna, wieków prześwicie cóżem ja począł by dychać przez życie.
Gazelo moja o jasnej skórze przybądź bo wołam Ciebie jak tchórze.

I nie mam siły by walczyć o Ciebie i nie żyć tutaj tylko być w niebie.
Samotnie nie czas mi żyć skrawkiem ziemi, gdy wypatrując nie ma Twych cieni.

Chciałbym się skulić obok tych dłoni, widzieć w poranki snującą się w trudzie
I nie mieć wewnątrz już wdechu tyle, by brudem nie wołać i tarzać w brudzie.

Wyłania się moja gazela lotna zza parawanu pustyni
Ciągnie się według miary najlepszym ruchem i nie ma chwili bym wątpił, że szuka
Mnie wołając i wiecznych kamieni, skał i domów kananejskiej ziemi.

Letnim porankiem dogoniona łuną w sen zapada, a próżno mi szukać w bezdechu samotnie
Nie ma w swym biegu przystanku i chwil, lecz wciąż podążam

Oddala się, a nie wiem sam gdzie jest i tęskno mi.
Gazelo piękna wyłoń choć włos niech dojrzę go w locie.

autor

Laiik

Napisany: 2006-09-06 Dodano: 2006-09-06 14:37:40

Ten wiersz przeczytano 589 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie