Monolog z Bogiem

Stwórz mnie-prosiłem.
Daj mi życie-błagałem…

Zostałem stworzony, dostałem życie.

Mój Boże, nie tak wyobrażałem sobie siebie.
Miałem być idealny, na wzór Ciebie.
Mówiłeś ,bym wybaczył Ci, bo nie zawsze wszystko się udaje.
Zdarza się…
Ulepiłeś mnie z gliny.
Sądziłeś, że będę silny i przetrwam każdą burzę
Nieświadomie wywołaną przez Twój krzyk.
Glina jednak okazała się słabym tworzywem.
Jestem kruchy…
Moje ciało starzeje się z biegiem czasu ,
Jak ziemia, która pęka pod wpływem słonecznych promieni…

Ziemia…Powiedziałeś bym dbał o nią, a będzie mi matką. Z niej się zrodziłem i
W niej zasnę…
Kazałeś iść przed siebie i szukać własnej drogi…
Pokazywałeś drzewo-życie.
Miałem rosnąć
I doskonalić swoje ego…
Miałem być dobry i doceniać to, co od Ciebie otrzymałem.

Nie wystarczało mi, żałuję…

Wciąż marzyłem i pragnąłem rzeczy niemożliwych…
Chcę dotknąć gwiazd-prosiłem…
Chcę być taki jak Ty-błagałem…

Nie mogłeś mi tego ofiarować.
Wiem, chciałem za wiele…

I wtedy nadeszła jesień,
Której się tak obawiałeś…
Przyniosła niepokój.
Liście ambitnych pragnień przysłoniły mi oczy…

Chcę być człowiekiem-pomyślałem…
Wiem, co chciałeś powiedzieć milczeniem-
Jesteś człowiekiem.
Jestem…
Ale to wciąż za mało…

autor

szklanka

Napisany: 2005-03-17 Dodano: 2005-03-18 17:40:41

Ten wiersz przeczytano 421 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie