Monolog OFIARY...

.......

Kiedyś wierzyła..
Kiedyś była..
Kochała..
Słońcu w twarz się śmiała..
Dziś WEGETUJE
Na próżno ukojenia wypatruje.
Cierpi dusza umartwiona
Tak DOTYKIEM PONIŻONA ..
Bliskości wymuszonym oddechem
NIEWINNOŚĆ odbija się echem
I brzęczy nieustannie:
MORDERCO KOBIECOŚCI
SKOŃCZYSZ MARNIE
Odebrałeś jej wszystko
A w tym słowie tak wiele..
SPOKÓJ
RADOŚĆ
OPTYMIZM
PRZYJACIELE
Umrzeć chciała
Nie wiele brakowało..
Lecz nie odwróci tego co w tedy się stało..
Lot w dół nie byłby sokoli
Ból duszy miał aswalt ukoić..
Drugie piętro.. parapet
A na nim ONA..
Po twarzy błądziła łza strapiona..

JAK MOGŁEŚ?
POWIEDZ CZEMU?
CZEMU TO ZROBIŁEŚ?

Kolejną BEZBRONNĄ zraniłeś..
Skazałeś na wspomnień cierpienie
Zdeptałeś duszę..
Serce i kobiece mienie
Skradłeś uśmiech
Pewność siebie..
Żyje w piekle
A nie w niebie..

PRESTON,30 Lipiec 2007
POKRZYWA

autor

pokrzywa

Napisany: 2007-08-30 Dodano: 2007-08-31 12:58:56

Ten wiersz przeczytano 568 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie