MONOTONIA MNIE ZABIJA

Monotonia budzi mnie rano.
Znów wróble mnie widzą zaspaną.
Znów zwykły dzień na mnie czeka.
W tym wszystkim gdzieś szczęście ucieka.

Rutyna budzi mnie rano.
Znów słońce mnie widzi nie umalowaną.
Znów szary dzień na mnie czeka.
W tym wszystkim gdzieś radość ucieka.

Biegłość budzi mnie rano.
Znów kwiaty mnie widzą zaspaną.
Znów pospolity dzień na mnie czeka.
W tym wszystkim gdzieś pomyślność ucieka.

Przeciętność budzi mnie rano.
Znów chmury mnie widzą nie umalowaną.
Znów banalny dzień na mnie czeka.
W tym wszystkim gdzieś powodzenie ucieka.

autor

misio1303

Dodano: 2008-05-03 14:44:47

Ten wiersz przeczytano 1135 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie