Może i cierpię...

co było...

tego ile ci zawdzięczam, chyba nikt nie wie
i chyba nikt, nawet ja, tego ci nie uświadomi
chocbym chciał dzielić z tobą swoje zycie
i wszystko, co z nim związane
to codziennie, kiedy staję przed lustrem
mówię do siebie

nie! to nie możliwe
przecież sam bardzo dobrze to wiesz

powtarzam to sobie codziennie
i nie na darmo to robię
już mnie te uczucia nie trzymają
stopniowo się od nich uwalniam
i jestem szczęśliwy, że tak jest
bo serce mnie boli
kiedy kłamę ją w żywe oczy
że nic do niej nie czuje
i jestem szczęsliwy, że jestem szczery
wobec Ciebie, wobec siebie i wobec mojej bratniej duszy
już nie siedzi we mnie wczorajsze
już nie wołam jeszcze, jeszcze, jeszcze

jakiś moralny deszcz mnie orzeźwił
pchnął moje mysli w inny obszar
z dala od Ciebie
od Twoich ślicznych oczu
od malowanego radością usmiechu
od chwil ukrytych, z Tobą spędzonych
tonąłem w Tobie
a jednak sam siebie uratowałem

ale jak człowiek cierpi, gdy pozwoli
na śmierć chorego zwierzęcia
aby uwolnić go od męki choroby
zna dobrą stronę swej decyzji
tak ja cierpię niszcząc i usuwając
z mojego życia część Ciebie
tę nie dla mnie przeznaczoną
wiem, że to moje cierpienie
błogi plon nam wszystkim przyniesie
łzy, gorycz, żal – nic mi ich nie wynagrodzi
miłość, zaufanie, szacunek – nic Nam ich nie odbierze

...to było

autor

ukaszek2411

Napisany: 2006-10-10 Dodano: 2006-10-29 12:05:34

Ten wiersz przeczytano 452 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie