Może i pachnie to obłędem
Powoli w obłęd się przeradzam,
zmieniając własne cud oblicze.
Jednego razu wszystkich zdradzam,
innym znów razem z szczęścia krzyczę.
Zakładam maski złych postaci,
stwarzając pozór doniosłości.
By jednym razem godność stracić,
innym osiągnąć stan śmieszności.
Przybieram pozy dostojeństwa,
tym ulegając swej swawoli.
Raz dając wyraz okrucieństwa,
a innym dobroć móc wyzwolić.
Rozdaję łaski z własnej chęci,
nawet jeżeli nie są moje.
Gdyż zamieszanie tak mnie kręci,
i gra spokoju z niepokojem.
Może i pachnie to obłędem,
co mi tak zmienia cud oblicze.
Ale po pierwsze to kim będę,
po drugie..na nic już nie liczę.
autor
Grand
Dodano: 2009-04-03 09:24:10
Ten wiersz przeczytano 440 razy
Oddanych głosów: 10
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (7)
To tak jak po dobrej trawie,
po odurzeniu - wracamy do siebie - i tu
warto być sobą,jak powiedziała Basia-Ewa
niezły. pozdrawiam ciepło :)
pachnie pięknie obłędem wiersz :)
Pan reprezentuje styl klasyczny, co bardzo mi się
podoba.Jak wiersz i jego wymowa.
Bardzo pięknie napisane choć na koniec się rozmywa ale
kto z nas nie ma wątpliwości.Może i to dodaje mu
wdzięku,nie jest sztuczny.Zdecydowanie jestem
za.Zostawiam plus pod nim.Od początku mojej obecności
tu to jest szósty wiersz ktróry mi się podoba i mogę
go polecić.
być sobą to podstawa jednak wiersz mi się podoba,
ciekawy :) Pozdrawiam
treści wiersza...krzyczę NIE...
do końca być sobą.. to moja idea +