A moze sie uda....

Siedzę w budynku w samotności,
rozbrajam bombę.
siedzę od kilku godzin - bola mnie kosci.
Ludzie zgromadzeni w jednym miejscu,
wiedza ze ucieczka nic nie pomoze.
Wszyscy myśla "oby nie poczuł sie gorzej".
Jestem ich jedyna nadzieja.
Coraz mniej czasu zostaje.
Bola mnie ręce, boli mnie wszystko.
Mój organizm sie poddaje.
Lecz ja sie nie poddaje.
Walcze z bombą - juz nie.
Zaczynam walczyc sam ze swoim ciałem....
Juz po wszystkim.
Mój wzrok sie mazał.
przeciełem żółty kabel.
To ostatni obraz co mi wzrok pokazał

autor

vikbit

Napisany: 2007-04-19 Dodano: 2007-04-19 23:31:37

Ten wiersz przeczytano 411 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie