Mrok osamotnienia...

Staczam się powoli
w mrok osamotnienia,
zajrzałam by powiedzieć
wszystkim do widzenia....

Niewiem kiedy wróce
czy jeszcze w przyszłości
uśmiech na mej twarzy
wychudłej zagości.....

Ciało trawi choroba
a myśli zatrute
mam powiedzieć do widzenia,
gdy wyleczę duszę?

Otchłań mnie pogrąża
dna nie widać dalej,
światełko w tunelu?
nie widzę go wcale.....

Może się rozczulam
nad swym własnym losem
karmiąc Was po drodze
swoistym patosem....

Teraz tego niewiem
pustkę w sobie czuję
kogoś uraziłam?
wybaczcie, bastuję.

Napisałam ten wiersz zaraz po przebudzeniu , wczorajszy wieczór uzmysłowił mi bardzo dużo.....być może jestem przewrażliwiona, a na pewno bardzo zmęczona.

autor

yolkaw

Napisany: 2006-09-16 Dodano: 2006-09-16 09:05:13

Ten wiersz przeczytano 502 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie