My ludzie

My ludzie uwięzieni w szklanych więzieniach
Jestesmy obserwowani przez innych
My ludzie tkwimy w zyciu badz kosztujemy smaku cierpienia
Co jak poległego zołnieża serce -jest zimne

My ludzie zapalamy ogniska swymi spojrzeniami
Komety dlugowłose z nieba przyciągamy
My ludzie smiejemy sie mokrymi od łez ustami
Nienawidzimy albo kochamy

My ludzie obserwujemy szczęscię płynących wód
I wyrośnięte szczyty gór
My ludzie sprzedajemy w imie szczęscia nasz trud
By chodz przez chwile swiętowac wsrod chmur

My ludzie wtapiamy się w swietlisty piasek
Chcemy by nas wchłonął chodz na chwile
My ludzie uciekamy przed goniącym nas czasem
Lecz on kazdego dogoni o odnajdzie skarby ktore ukryłes

My ludzie spiewamy naszymi pragnieniami
Serce do rytmu nam przygrywa
My ludzie idziemy naprzód kierując sie marzeniami
Chcemy wszystko po imieniu nazywać

My ludzie dzieci najpotezniejszej ziemii
Dorastamy starając sie uzywać zmysłow
My ludzie w przyszlości umrzemy
Wypowiemy kiedys ostatnie ze swych słów

My ludzie będziemy błądzic albo zyc szczęsliwie
Bedziemy tylko przeszłosci kolejną relikwią
My ludzie nie bedziemy w stanie tkwić w sprzeciwie
Gdyż bedziemy tylko duszami z przelaną krwią

Jest to wiersz o nas samych czyli dedykuje go kazdemu człowiekowi

autor

TRUEposh

Napisany: 2004-08-11 Dodano: 2004-08-11 12:13:12

Ten wiersz przeczytano 501 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie