My mali

Zdumieni obrotem spraw,
w codziennym tłoku życia.
Posągom kłaniamy się w pas,
szukając siły przebicia.

Składając dziwacznie ręce,
z głową pochyloną ku ziemi.
Depczemy obcemu po pięcie,
ku lepszym dniom brniemy.

Żyjemy owiani obojętnością,
ogarnia nas wielki strach.
Lecz z coraz większą nicością
wspinamy się na sławy dach.

..nie mamy czasu lub nie chcemy myśleć o tym, że każda droga ma swój kres i co będzie potem...?

autor

Patryk-Piotr

Napisany: 2003-05-16 Dodano: 2006-12-14 00:54:55

Ten wiersz przeczytano 467 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie