Rzeźbiony wiatrem

Idę po klifie wiatrem rzeźbiony
rozdarty między dwoma lądami
jak z cierpliwością wiernej żony
stoi tęsknota pod źrenicami

Woła Cię w morza westchnieniu
błękitną wstęgą moich pragnień
jest każdym na wodzie kręgiem
który wypłynie z moich marzeń

Lśni w spienionej grzywie trwań
gdy sztorm po zwątpieniu miota
kiedy w moich oczach zalśni łza
tuli mnie wciąż wierna tęsknota

Maluje na zielonym liściu klonu
świt wyśniony w Twoich oczach
moją miłość układa po kryjomu
by odnaleźć ją w Twoich nocach

Wiatr ziarenkami piasku niesie
sny między słońcem i księżycem
główki portu mruczą codziennie
że Twa miłość jest moim życiem

Do oczu zajrzał już słońca blask
tęsknota żalem objęła mój dzień
falom już grzywy zaczesał wiatr
w moje rzęsy zaplótł kolejną łzę

autor

Patryk-Piotr

Dodano: 2006-12-13 01:22:57

Ten wiersz przeczytano 679 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie