Myślenie

temu jedynemu cieniowi...

pył jak nigdy ostry w smaku jemy.
popijamy wodą ze strumienia goryczy.
chmura nad nami zatacza kręgi.
od sierpnia do października,
od poniedziałku do piątku
padał nam na twarze deszcz łez metalowych.
ironiczny był, arogancki.
zalał serca wielu ludzi.
i płuca.
i sumienia.
to ich oczy patrzą na nas z tej chmury.
krzyczą niemym gardłem.
krztuszą się powietrzem
i zapachem potu tego świata.
wątpliwa przyjemność.
a ja mam chorobę lokomocyjną -
- nie mogę wsiąść do taksówki
i uciec od goryczy.
idę więc za rękę z cieniem kogoś,
kogo dobrze znam.
prowadzimy rozmowę,
taką bez słów.
bo tylko milczenie w tych okolicznościach
przychodzi mi na myśl.
dobrze, że chociaż myślenia nikt mi nie zakaże.

autor

Dżewko

Napisany: 2008-03-26 Dodano: 2008-03-27 07:44:34

Ten wiersz przeczytano 544 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie