Na co to komu ? Scena 2.

Scena 2.
(Na górze słychać glosy baronostwa, którzy zostali obudzeni rozmową pana Bogumiła, Horacego i Heli, myślą na dół schodzić. Jagienka wbiega zza drzwi sieni; podsłuchiwała; zwraca się do siostry i służącego z przytłumionym krzykiem, zerkając przy tym na Bogumiła; z rozczochranym włosem i w koszuli nocnej, na bosaka, jak to czynią niesforne dziewczęta):


Jagienka:

Helcia! Horacy! Mamcia z tatką wstali!

Helena (z Bogumiłem i Horacym wycierają nerwowo podłogę i stół, młodzi w pozycji na kolanach z głowami pod stołem, Horacy porządkuje stół):

A Ty co tu robisz, czyśmy Cię wzywali?
Ale skoro jesteś, ponieważ żeś młoda,
Zagadaj ich chwilę , zatrzymaj na schodach.
W tem czasie, we troje, kleksy pościeramy.

Jagienka (z satysfakcją):

I tak nieporządek ócz nie ujdzie mamy,
Ale spróbuję zatrzymać ich chwilę.
żem jest chora rzeknę –
(do siebie) dla Cię Bogumile -
że to niby brzucha jakoweś boleści.
A Wy tu sprzątajcie. (kiwa z politowaniem głową)
W głowie się nie mieści.

(Jagienka wybiega z pokoju Bogumiła zanim baronostwo weszli na schody)

Poeta (do Heli w czasie ścierania pod stołem):

A widzisz Waćpanna, to jest moja kara.
Zawsze coś popsuję, gdy się bardzo staram.
Złego fatum chyba noszę ja pieczęci.
W złe się obracają me najszczersze chęci.

Horacy (czyści blat stołu i mówi do siebie):

Gdyś jest bez majątku, z pretensjami panem,
pewnie chęćmi twemi piekło brukowane.
Przyjechał, się puszy, niczym Mickiewicze,
a prawda, że posag chce złowić, Słowiczek.
No, orzeł on nie jest, przecie tylko ćwierka.
A patrzajcie, jakoż na panienki zerka.
Najprzód Helę myśli uprosić o ręke,
kiedy ta odmówi, to weźmie Jagienkę.
A w kieszeni pustka – romantyków stepy -
Baron zgodę dając musiałby być ślepy.
I jeszcze czyść po nim – pióra, kałamarze.
To malarz, nie pisarz, zaraz się pokaże.
Albo obaj na raz w nim siedzą artysty -
w niczym nieudane, tanie antychrysty.
„Ucho na drzwiach”, powiada, lada młokos jaki,
toć ja moje panny, dwa cudne pędraki,
od małości strzegę, ażeby nic złego…
Ja cię przypilnuje poeto-lebiego.

Helena (szeptem do Bogumiła, razem z głowami wciąż pod stołem):

W jakiej że to sprawie Waćpana starania.
Poemat? Wiersz jaki? Czy to rzecz pisania?
Powiedz jaki zamysł masz, poeto, w głowie?
Może ja pomogę, serce mi podpowie.
Jestem młoda jeszcze, ale czytać lubię.
Czasami tak myślę…poetę zaślubię.

Horacy (z przekąsem, specjalnie głośno słysząc szept panienki):

Tak, ciekawe bardzo, na jakim to wikcie
żyć panience przyjdzie? Obgryzając kłykcie,
zamiast jadać gąski i tłuste kapłony,
Poeta? Zacny pomysł. Świetny narzeczony.

Ale, ale ptaszki. Kończcie już czyszczenie.
Baronostwo schodzą, bo daję baczenie.
Już ich dłużej siostra zatrzymać nie zdoła.
Kończcie ścierać szybko. Wyłaźcie spod stoła.

autor

Cezary Krzysztof Morświn

Napisany: 2017-01-20 Dodano: 2017-01-20 13:27:00

Ten wiersz przeczytano 1412 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Groteska Klimat Wesoły Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie