Na czas
Karetka gnała jak szalona,
Tak szybko nie jechałem wcale.
Ale gdy człowiek nagle kona,
A już szczególnie po zawale.
To, czemu dziwić mam się temu,
Czy zastanawiać nad przewozem.
Opór postawić losu złemu,
Gdy raz jest pod, a raz nad wozem.
Później karawan tylko będzie,
Jeśli nie zdąży pogotowie.
I co powiemy o tym błędzie,
Historia tego nie dopowie.
Na czas zdążyłem do szpitala,
Reanimacja się udała.
Życiorys koniec swój oddala,
A linia była taka mała.
To, czemu dziwić się mam stale,
Udawać głupka też nie muszę.
Ja będę chwalił wciąż wytrwale,
Że mogłem dożyć wielkich wzruszeń…
autor
Grand
Dodano: 2014-03-29 13:34:31
Ten wiersz przeczytano 499 razy
Oddanych głosów: 7
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (3)
Dzięki Bogu..
Wiersz jest hymnem wdzięczności, choć adresat nie
wskazany..
Pozdrawiam i zdrówka życzę!
dobrze ze zdążyłeś
Tadziu, ciesz się każdą darowaną chwilą.
A błędy lekarskie, okrywa ciężka ziemia i kamienne
płyty pomników:(
Coraz więcej jest tych błędów, które oglądają światło
dzienne.
Pozdrawiam, życząc zdrowia:):):)