Na emigracji

Ojczyzna ma niczym perła,
tylko jedna, najcenniejsza, niezwykła.
Odwiedzić Cię- największe pragnienie me
i byś ramieniem ciepło objęła mnie.

Jeszcze raz usłyszeć niezachwiany spokój dzikich mokradeł,
zaklęty w złotej pozytywce.
Jeszcze raz ujrzeć stare, magiczne kamienice w Gdańsku
jak diamenty ukryte na dnie skrzyni.
Kolejny raz spojrzeć na Sukiennice,
niczym owad zastygły w bursztynie.
Podziwiać Bałtyk po zachodzie słońca,
jakby rubinową łunę rozlaną po granatowym aksamicie.
W łańcuchu chmur zobaczyć Tatry,
niezliczone mazurskie zwierciadła obserwować w blasku gwiazd.

Wrócę do Ciebie, Polsko
na skrzydłach we śnie.
Proszę nie zapomnij nigdy mnie,
kiedyś na pewno spotkamy się.

autor

justytna

Dodano: 2007-02-09 21:49:12

Ten wiersz przeczytano 614 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie