Na każde westchnienie zegara!

Przygniata mnie jak kowadło,gniecie i męczy,
beztrosko, bezczelnie, zabiera płomnien świecy.
Bolą mieśnie szczęścia, uśmiech został w tyle, w okopach,
dzisiaj.Gdy ciężko mi, zmęczony jestem, choć wciąż stoję na nogach.
Słońce schowalo się w obawie, że jego siły pożyczyć zapragnę,
że sam nie dam rady i oglądać się zacznę.
Oglądam się.Na Ciebie Aniele, coraz dalej dłoń schowana,
Nie odchodż, przybliz się znów...nie zostawiaj.
Jutro będzie lepiej, ale jutro to nie dziś,
zmęczony.Czuję, jakbym sam, za karę!Zdobywał ciężkostrawne, nasze sny.
Lekkie byłyby, gdybyśmy razem odsłaniali chmur tajemnice,
gdyby Twój krok byl cieniem mojego i mój Twoim odbiciem.
a dziś, ostatnio, jakbyś przystawała,
ja wiem, że boisz się, ale to nasze życie!Wspólna przecież walka!
Więc podkasaj długą sukienkę, co przeszkadza tańce, harce odprawiać,
i dalejże!Ze mną dla mnie, dla nas!
Pomóż mi, bo sam jeszcze długo zniosę,
ale nie wiecznie!W końcu padnę w drodze!
Razem porwijmy na strzępy barykady czasu i ludzi!
Sam nie chcę.Sam odejdę.A kocham Cię!Do bólu.
Wspieraj, nie opuszczaj, nawet na jedno westchnienie zegara!
Bo dzis jestem wojownikiem, jutro starcem, a potem juz tylko ten nasz koniec swiata.

autor

rebel

Napisany: 2007-11-01 Dodano: 2007-11-01 13:30:23

Ten wiersz przeczytano 483 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie