na ławce...

Usiądź mój wietrze na ławce,
po co tak krążysz po polach,
tylko mi nie szepcz do ucha,
że taka wiatru jest dola.

Lepiej mi podaj rant skrzydła,
abym zaczęła znów marzyć.
Uśmiech ukryłam w zadumie,
realność w gramach go waży.

Bądźże mi dziś towarzyszem,
słuchaczem bajań wysnutych,
w których przekraczam granice
zdzierając dziurawe buty.

I podaj akord melodii,
która poderwie latawce,
marzeń w podmuchach ukrytych,
usiądź mój wietrze na ławce.

autor

niezgodna

Napisany: 2020-11-15 Dodano: 2020-11-15 21:00:54

Ten wiersz przeczytano 1993 razy

Oddanych głosów: 28

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie