na niebieski wikt
tym co rady sobie nie mogą dać
na niebieski wikt
patrzę na twoją fotografię
tyle mi zostało z tamtych chwil
tak piękną byłaś wtedy
i do końca swoich dni
a gdy odeszłaś zrozumiałem
kim byłaś dla mnie
a świat się zawalił
ja rozpaczam nieprzytomnie
nie mogę sobie rady dać
tęsknota oczy pali łzą
powiedz mi Boże czy musiało
tak być i po co zabrałeś ją
weź i mnie po co mam tutaj tkwić
weź mnie nareszcie na swój wikt
i tym którzy zrozumieli że na nich też tam czekają bliscy
autor
Leon.nela
Dodano: 2017-08-21 00:03:11
Ten wiersz przeczytano 1034 razy
Oddanych głosów: 30
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (32)
Samo życie Leonie...pogody ducha życzę;)
Super
Ojej Leonie... zamilklam...
Powiem tak, pierwszy raz zapłakałam nad wierszem.
Nikt nie słucha takiej prośby, coś wiem na ten
temat.+++
dzięki wszystkim za opinie i komentarze
Oj, co tam w niebie może być za wikt, skoro się nie ma
ciała a jedynie duszę? :)
Miłego wieczoru życzę :)
coś w tym jest
Osobiście to przeżyłem. Znam ból i cierpienie z tego
powodu. Jednak czas z lekka leczy rany.Dziś jestem
ponownie szczęśliwym człowiekiem.. Fajny choć smutny
wiersz. Wiara w lepsze jutro czyni cuda. Miłego
tygodnia...
Gdy zostajesz sam, prawda życia
jest już inna i ma gorzki smak...
Miłego dzionka Leonie:)
tesknota,to największy ból....pozdrawiam
Załzawiłeś i to bardzo
Jedym pomaga złagodzić ból i tęsknotę czas innym wiara
Jedno jest pewne kazdy z nas odejdzie Ja wierzę że
wyjdą mi na powitani których przyszło mi żegnać w
deszczu łez
Pozdrawiam serdecznie Leonie
Załzawiłeś i to bardzo
Jedym pomaga złagodzić ból i tęsknotę czas innym wiara
Jedno jest pewne kazdy z nas odejdzie Ja wierzę że
wyjdą mi na powitani których przyszło mi żegnać w
deszczu łez
Pozdrawiam serdecznie Leonie
Berdzo smutny melancholijny wiersz. Serce boli gdy
najbliższa osoba odchodzi. Pozdrawiam serdecznie.
Śmierć jest wpisana w nasze życie.
Zawsze przychodzi za wcześnie.
Miłego dnia.
"nie mogę z sobie rady dać"
bez z
Czas rany goi, złagodzi ból...to co się stało, już nie
zmieni swego biegu...jutro też dzień wstanie i choć
bólu tyle, trzeba będzie dźwigać troski i cierpienia
aż do własnego końca...a on kiedyś
przyjdzie...pozdrawiam serdecznie, odrobiny uśmiechu
życzę