Na pograniczu

Coś we mnie pękło i
po raz enty znów kogoś zabrakło.

Zawikłana gdzieś między jawą a snem,
próbując oddzielić chociaż cienką granicą
te dwa światy… z którymi nie radzę sobie.

Tu łzy bezradności , mętlik i zupełna nie ufność,
tam zaś szybuję na skrzydłach marzeń
z uśmiechem na twarzy i śpiewem serca.

Żyję na pograniczu lecz chyba wytrzymałości.
Ile razy mówiłam dość,
tyle razy żyłam złudzeniami.

Zupełnie nie rozumiem,
i zrozumieć nie potrafię tych najbliższych,
najbliższych co dopiero mówiąc o sobie?

Przylgnęła bym do Ciebie mocno wtulając się
lecz tak szybko właśnie odeszłabym ,
a ten silny uścisk w mgnieniu oka
osłabłby tak jak kłódka która nie ma szans z kluczem.

.. więc choć tak bardzo Cię potrzebuję
nie potrafię zaufać…
nie zatrzymam Cię
nie tym razem...

..bo żyjąc w obłudzie,
karmiona kłamstwem
gdzie marzeniem stały się złudzenia,
walczę by nie zwątpić w siebie,
niestety zbyt często wątpiąc w Ciebie.

autor

Mała666

Napisany: 2009-04-22 Dodano: 2009-04-22 18:44:50

Ten wiersz przeczytano 456 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie