Na polskim

Recytujesz ze łzami w oczach
Redutę Ordona...
a ja w tej pierwszej ławce...
... z miłości konam...

wabię Cie naturalną opalenizną ramion
i nie żadnymi przyklejanymi rzęsami...

patrzę w te oczy co chcą uświadamiać...
patrzę na nie moimi oczami...

delikatnie obracam w palcach ołówek...
smukłymi dłońmi,
jasnymi paznokciami...

a obraz jak leżymy nago na łące,
pojawia mi sie przed oczami...

i nic mnie nie obchodzi,
że masz żone,dzieci
i swój cały,nie mój świat...
nie obchodzi mnie również ani trochę
...że uczysz mnie polskiego i masz trzydzieści pięć lat...

autor

Nie bylo mnie w gaju pomarańczowym

Napisany: 2006-12-15 Dodano: 2006-12-15 08:46:59

Ten wiersz przeczytano 460 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie