NA SKRAJU DNIA

na skraju dnia
zapalił się od nadmiaru przestrzeni
las wysokiej ciszy

pośrodku jesiennej pożogi
on i ona
osaczeni w lęku
zastygli w zdumieniu

z ich rozedrganych warg
odfruwają
iskry szeptu

płonie srebrna sieć
między brzozą nachyloną
nad rozmodlonym strumieniem
a spinającym brzegi buczyskiem

czas wzruszenia i uniesienia
jednostajnie jak w klepsydrze
dosypują żaru

drzewa wznoszą osmalone ramiona
do chmur
by wskazać drogę
spieszącej Wielkim Wozem pomocy

autor

polle

Dodano: 2004-12-06 12:01:45

Ten wiersz przeczytano 466 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie