na stoku czasem siadam

na górze wiatr smakuje tak bardzo inaczej,
skrzydła nie zaczepiają o porozwieszane
absurdy - lep na muchy, o przymus tłumaczeń
z każdego uderzenia pięściami o ścianę
ludzkiej obojętności. i na lewą stronę
sumienia nie potrzeba wywracać. zapomnę

na chwilę o tym zgiełku, co został na dole.
i tylko samochody – jak zabawki śmieszne,
sunące, wstęgą cienką, żuki metalowe -
ciągle przypominają, że tam czyjeś ręce
czekają, by pogładzić moje chłodne skronie
i mkną do swoich domów, do żon, do kochanek,
do ognia, co w kominku spali myśli szare

a tutaj mech tak miękki... i karmin zachodu
słońca, co sił ostatkiem ponad lasem płonie -
jak człowiek, który pragnie nagle się zbuntować
przeciwko konwenansom lecz przegra z żywiołem -
przeklętym nurtem rzeki, przeznaczenia źródłem
i wie, że na dół musi... choć zejścia są trudne

autor

zorianna

Napisany: 2008-09-18 Dodano: 2008-09-18 20:34:18

Ten wiersz przeczytano 880 razy

Oddanych głosów: 28

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie